Zgodnie z art. 20 pkt 16 ustawy o drogach publicznych do zarządcy drogi należy utrzymanie zieleni przydrożnej – w tym sadzenie i usuwanie drzew. Podstawą do wycięcia są drzewa stanowiące zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego. Artykuł opisuje wady drewna i uszkodzenia drzew grożących złamaniem.

W ciągu ostatnich kilkunastu lat transport samochodowy zyskał dużą popularność, co przekłada się na znaczący wzrost liczby pojazdów ciężarowych na polskich drogach. Niestety, stan wielu dróg nie jest zadowalający, a tak duże natężenie ruchu pojazdów ciężkich tylko przyspiesza ich dalszą degradację.

Utrzymując drogi gminne czy powiatowe, należy zawsze zabezpieczyć ich przejezdność. Dotyczy to każdej lokalizacji, także gdy przebiegają przez tereny polne lub leśne i sąsiadują z siedliskami chronionych gatunków zwierząt. Przykładem takiej sytuacji jest obecność bobrów europejskich na terenach przylegających do dróg.

Wzdłuż dróg prowadzi się cięcia techniczne krzewów i drzew wrastających w światło skrajni drogowej oraz usuwa się drzewa uszkodzone i obumierające, grożące złamaniem lub wywróceniem. Poprawa bezpieczeństwa i zapobieżenie naturalnej sukcesji są też powodem koszenia roślinności zielnej wzdłuż poboczy dróg. Wybujałe trawy, krzewy czy drzewa mogą ograniczać widoczność nadjeżdżających pojazdów lub znaków drogowych. Częstotliwość koszenia i podkrzesywania zadrzewień jest uzależniona od lokalnych potrzeb, przepisów prawnych (w tym też ustawy o ochronie przyrody), warunków pogodowych i stanu roślin. Elastyczność terminów koszenia jest często zachowana z uwagi na okresy opadów, suszy czy pylenia roślin. Jedynie prawidłowe przeprowadzenie tych zabiegów gwarantuje bezpieczeństwo i pozwala zachować roślinność przydrożną w dobrej kondycji, która gwarantuje walory estetyczne.

Jak co roku, po zakończeniu okresu zimowych mrozów, obserwujemy na polskich drogach liczne uszkodzenia w postaci spękań, ubytków, wykruszeń itp. Mimo tego, że problem pojawia się co sezon, nadal nie jest traktowany z należytą uwagą przez zarządców dróg oraz samych projektantów i wykonawców nawierzchni asfaltowych. W artykule omówiono podstawowe mechanizmy powstawania spękań warstw bitumicznych związanych z oddziaływaniem niskich temperatur, co ma nierozerwalny związek z wpływem wody opadowej i roztopowej.

Śliska droga to najgorszy wróg bezpieczeństwa. Aby zapobiegać zagrożeniom, zarządy dróg stosują materiały, które ekologom spędzają sen z powiek. Warto jednak pamiętać, że – podobnie jak w przypadku wszystkich innych wyrobów dopuszczonych do stosowania w Polsce – wykorzystywanie różnego rodzaju materiałów do zwalczania śliskości zimowej regulowane jest rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 27 października 2005 r. w sprawie rodzajów i warunków stosowania środków, jakie mogą być używane na drogach publicznych oraz ulicach i placach (Dz. U. z 2005 r. Nr 230, poz. 1960).

Czasami źle zaprojektowane i wykonane odwodnienie powierzchniowe może w krótkim czasie spowodować znaczne uszkodzenia drogi i jej otoczenia. Przedstawiamy najczęściej stosowane metody odwodnienia powierzchniowego, jak rowy przydrożne, zbiorniki i rowy infiltracyjne oraz odparowujące. Omawiamy również przykładowe rozwiązania systemów retencyjnych w postaci skrzynek i tuneli rozsączających.

Jedną z wielu metod naprawy uszkodzonych nawierzchni betonowych jest tzw. rubblizing, czyli technologia remontu z całkowitym wykorzystaniem istniejącej konstrukcji.

Materiały, z jakich budowano przepusty drogowe, na przestrzeni lat znacznie ewoluowały – od stosowanej w starożytnej Syrii kamionki do polimerów zbrojonych włóknem szklanym.

Przy dzisiejszym natężeniu ruchu każdy remont drogi jest utrudnieniem dla kierowców. Dlatego coraz większą popularność zdobywają szybkie metody recyklingu nawierzchni bezpośrednio na drodze.