Nawierzchnia drogowa jest konstrukcją, której praca jest ściśle powiązana z warunkami gruntowo-wodnymi. Dokładne rozpoznanie podłoża pozwala na dobór układu warstw drogowych zapewniających właściwą nośność i trwałość, natomiast ustalenie wysokości zwierciadła wód gruntowych pozwala zaprojektować odpowiednie zabezpieczenie nawierzchni przed destrukcyjnym działaniem podwyższonej wilgotności. Nie zawsze badania geologiczne są jednak wystarczająco szczegółowe i konieczne jest wariantowanie układu warstw konstrukcyjnych w trakcie realizacji prac drogowych.

Nawierzchnie dróg wewnętrznych niebędących pod zarządem samorządów często posiadają nawierzchnie gruntowe. Takie rozwiązanie, pod warunkiem poprawnego wykonania i doboru materiałów, nie jest złym pomysłem, a może również stanowić korzystną finansowo alternatywę dla dróg brukowanych. Wadą i potencjalnym kłopotem może okazać się możliwość skutecznego odprowadzenia wód opadowych, których nadmiar lub niekontrolowany spływ jest bardzo problematyczny w kontekście utrzymania i trwałości takich nawierzchni, co przedstawiono w opisanym przykładzie terenowym.

Zapewnienie na długie lata dobrej jakości nawierzchni drogi ciągle jest przedmiotem dyskusji projektantów i wykonawców. W wielu przypadkach trwałość nawierzchni mogłaby zapewnić właściwie wykonana warstwa z betonu asfaltowego o wysokim module sztywności.

Mimo iż ugięciomierze FWD są powszechnie obecne w praktyce inżynierskiej i utrzymaniowej już od kilkudziesięciu lat, wciąż dla wielu zarządców dróg narzędzie to nie jest w pełni znane, a jego zalety i możliwości nie są do końca jasne. Warto więc przybliżyć najważniejsze informacje dotyczące ugięciomierza dynamicznego oraz przedstawić, jak w praktyce utrzymaniowej wykorzystać wyniki pomiarów ugięć nawierzchni.

Woda, obok obciążenia użytkowego i temperatury otoczenia, stanowi kluczowy czynnik mający wpływ na kondycję nawierzchni drogowych. W niniejszym artykule omówione zostały aspekty projektowania systemów odwodnienia dróg, kładąc szczególny nacisk na najnowsze Wzorce i standardy (WiS), jakie obowiązują według listopadowej aktualizacji z 2023 roku.

Do nawierzchni specjalnych zalicza się drogowe nawierzchnie asfaltowe poddane oddziaływaniu szczególnie trudnych obciążeń ruchem kołowym i warunków klimatycznych oraz nawierzchnie uznawane za nietypowe.

4 grudnia ukończona została największa inwestycja drogowa dofinansowana z Wielkopolskiego Regionalnego Programu Operacyjnego w latach 2014–2020. Obwodnica Gostynia, będąca częścią drogi nr 434, kosztowała ponad 118 mln zł z unijnego budżetu.

W ubiegłym roku na granicy Poznania i podpoznańskich Plewisk szlabany zabezpieczające przejazd przez ruchliwą linię kolejową łączącą Warszawę z Berlinem zostały zastąpione przez wiadukty kolejowe i bezkolizyjny, skracający czas podróży, przejazd pod torami. W ramach tej wyczekiwanej od lat inwestycji, likwidującej „wąskie gardło” na wjeździe do Poznania, zbudowano również nowoczesny węzeł przesiadkowy, powstały nowe jezdnie, chodniki i drogi rowerowe.

29 września 2023 r. odbyło się spotkanie inicjujące współpracę pomiędzy Klastrem Gospodarki Odpadowej i Recyklingu (KGOIR) – Krajowym Klastrem Kluczowym a Instytutem Badawczym Dróg i Mostów. Jednym z obszarów działalności Instytutu jest opracowanie i wdrażanie nowych technologii w budownictwie drogowym, opartych na materiałach pochodzących z recyklingu. Przykładem takich działań mogą być prowadzone od kilkunastu lat remonty ulic Warszawy wykonywane w technologii nazywanej frezowaniem i wzmocnieniem lub naprawami weekendowymi. Technologia ta promuje wykorzystanie materiałów pochodzących z recyklingu (granulaty asfaltowe), pozyskanych z frezowania wyeksploatowanych nawierzchni asfaltowych. Wysoka jakość zrealizowanych tą metodą napraw i potwierdzona trwałość zachęca do zaadaptowania tej technologii również w innych miastach.

Diagnostyka stanu nawierzchni (DSN), oprócz pomiaru charakterystycznych cech eksploatacyjnych i technicznych, takich jak: nośność, równość podłużna i poprzeczna czy właściwości przeciwpoślizgowe, obejmuje również rozpoznanie istniejącego układu warstw konstrukcji nawierzchni. W ramach badań rozpoznawczych można pozyskać informacje dotyczące m.in. grubości warstw nawierzchni, układu warstw na poszczególnych odcinkach, ich stanu technicznego czy przybliżonej wysokości poziomu zwierciadła wód gruntowych. Do przeprowadzenia takiej identyfikacji mogą posłużyć klasyczne metody inwazyjne, tj. nawiercenie otworów badawczych, lub bardziej nowoczesne metody nieniszczące, wykorzystujące technologię georadarową.