Pomimo że w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (u.d.p.) wprost wskazano na możliwość wyłączenia drogi z użytkowania, to nie zdefiniowano ani istoty tego procesu, ani nie skonkretyzowano sytuacji, w których można podjąć taką decyzję. Powyższe generuje wątpliwości praktyczne, które niejednokrotnie znajdują swój finał na salach rozpraw sądów administracyjnych.

Pozbawienie drogi dotychczasowej kategorii, z wyjątkiem przypadku wyłączenia drogi z użytkowania, jest możliwe jedynie w sytuacji jednoczesnego zaliczenia tej drogi do nowej kategorii. Pozbawienie danej drogi kategorii drogi gminnej z uwagi na zamiar nadania jej kategorii drogi gminnej przez inną gminę należy uznać za istotne naruszenie prawa.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 i 2 ustawy o drogach publicznych budowa, przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona skrzyżowania lub węzła dróg różnej kategorii wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami drogi, znakami i sygnałami drogowymi oraz urządzeniami bezpieczeństwa ruchu drogowego związanymi z funkcjonowaniem tego skrzyżowania lub węzła należy do zarządcy drogi właściwego dla drogi wyższej kategorii. Koszt budowy lub przebudowy skrzyżowania lub węzła wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami drogi, znakami i sygnałami drogowymi oraz urządzeniami bezpieczeństwa ruchu drogowego związanymi z funkcjonowaniem tego skrzyżowania lub węzła ponosi zarządca drogi, który wystąpił z inicjatywą budowy lub przebudowy takiego skrzyżowania lub węzła.

Wśród aktów prawnych, które mogą zostać zmienione aktualnie procedowanym rządowym projektem ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz niektórych innych ustaw (druk nr 3010 r. z dnia 3 lutego 2023 r.), znajduje się ustawa z dnia 23 października 2018 r. o Rządowym Funduszu Rozwoju Dróg (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 505 z późn. zm.), dalej: ustawa o RFRD. Warto odnotować projektowane zmiany, bowiem ich przyjęcie będzie uzasadniało aktualizację terminarzy samorządowych w zakresie planowania inwestycji drogowych oraz szybsze podjęcie działań umożliwiających złożenie wniosków w ramach kolejnych naborów o środki z Funduszu.

Przy rozróżnianiu informacji od reklamy trzeba mieć na uwadze, że podstawowym wyznacznikiem przekazu reklamowego jest nie tylko mniej lub bardziej wyraźna zachęta do kupna towaru, ale i faktyczne intencje podmiotu dokonującego przekazu oraz odbiór przekazu przez jego adresatów. Wypowiedź jest reklamą, gdy nad warstwą informacyjną przeważa zachęta do nabycia towaru – taki cel przyświeca nadawcy wypowiedzi i tak odbiera ją przeciętny odbiorca, do którego została skierowana.

Działki gruntu pod drogi publiczne: gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe wydzielone z nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek właściciela, przechodzą z mocy prawa odpowiednio na własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis ten stosuje się także do nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek użytkownika wieczystego, z tym że prawo użytkowania wieczystego działek gruntu wydzielonych pod drogi publiczne wygasa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis stosuje się odpowiednio przy wydzielaniu działek gruntu pod poszerzenie istniejących dróg publicznych.

Obowiązujące regulacje ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych dają gminom możliwość utworzenia strefy czystego transportu, która swym zasięgiem może obejmować drogi pozostające w zarządzie gminy. Wiele miast rozważa zasadność utworzenia stref, których celem jest ograniczenie negatywnego oddziaływania emisji zanieczyszczeń z transportu na zdrowie ludzi i środowiska. Wśród nich wymienić można m.in. Gliwice, Wrocław czy Warszawę. Nie jest jednak wykluczone, że wspomniane strefy będą musiały być tworzone w sposób obowiązkowy.

Odległości, o których mowa w art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, należy liczyć od zewnętrznej krawędzi jezdni drogi głównej, a nie od krawędzi pasa drogowego tej drogi. Przemawia za tym zarówno treść ww. przepisu, jak i treść § 8a ust. 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 2 marca 1999 r. o warunkach technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie. W pasie drogowym mogą być zlokalizowane zarówno jezdnia główna, jak i jezdnia dodatkowa, tzw. serwisowa, które mają różne parametry techniczne i różne funkcje.