W polskiej praktyce często stosowane są odgięcia drogi rowerowej przed przejazdami dla rowerów, jednak eksperci z krajów o dużym doświadczeniu w organizacji ruchu rowerowego zdecydowanie odradzają takie rozwiązanie i dopuszczają jego zastosowanie jedynie w ściśle określonych warunkach.

Wybór rodzaju konstrukcji nawierzchni drogi nie jest sprawą prostą. Wielu projektantów zapomina o dokładnej analizie w tym zakresie, a co gorsza – bywa, że w przetargach z góry narzucone są konkretne rozwiązania. Rodzi to później wiele omawianych w artykule problemów, których można byłoby uniknąć, gdyby rozpocząć planowanie od dokładnej analizy realnej sytuacji i potrzeb społeczności.

Projektując drogi dla rowerów, należy zawsze brać pod uwagę warunki lokalne i natężenie ruchu, ale również dostępność obszaru, skrócenie dojazdu i zapewnienie konkurencyjności roweru wobec samochodu. Z założenia powinny być one dwukierunkowe, jednak nie zawsze poprowadzenie dwukierunkowej drogi dla rowerów wzdłuż ulicy jest prawidłowym rozwiązaniem.

W ostatnim czasie można zauważyć coraz większe zainteresowanie problemami pieszych, szczególnie w odniesieniu do terenów miejskich. Wiele większych miast publikuje własne specyfikacje dotyczące jednolitych zasad projektowania i wykonawstwa dróg rowerowych i chodników. W artykule omówiono kilka wybranych aspektów związanych z infrastrukturą przeznaczoną dla pieszych, które nie zawsze są prawidłowo uwzględniane przez projektantów i inwestorów.

Ważnym elementem infrastruktury rowerowej jest połączenie dróg rowerowych z drogami ogólnodostępnymi oraz zjazdami publicznymi i indywidualnymi. Niestety, bardzo często spotyka się w tym zakresie podstawowe błędy projektowe. Podpowiadamy, co zrobić, by ich uniknąć.

W Polsce wciąż obecna jest tendencja do rozdzielenia ruchu samochodowego i rowerowego – głównie w celu poprawienia warunków ruchu samochodom, a powstające drogi rowerowe zamiast ułatwić życie rowerzystom, często je komplikują – zmuszają do ograniczenia prędkości i dodatkowych, często niebezpiecznych manewrów, powodują zwiększenie wysiłku i strat energii powodowanych niewłaściwą geometrią i wynikającą z niej koniecznością hamowania i ponownego rozpędzania się oraz konstrukcją nawierzchni powodującą wysokie opory toczenia. Tymczasem droga dla rowerów powinna skracać czas dotarcia do celu, minimalizować ryzyko kolizji, ułatwiać omijanie korków i ograniczać straty energii niezbędnej do napędzania roweru.

W ostatnich latach nastąpił bardzo dynamiczny rozwój polskich miast i wsi. Wiele małych miejscowości, w których jeszcze 10−20 lat mieszkało mniej niż tysiąc mieszkańców, dziś jest średniej wielkości miastami z kilku czy nawet kilkunastu tysiącami ludzi, wieloma sklepami, szkołami itp. Tak szybki rozwój budownictwa pociąga za sobą rozwój wszystkich innych branż. Jest to jednak również duże wyzwanie dla włodarzy miast pod kątem racjonalnego planowania, budowania i utrzymywania infrastruktury drogowej wraz z jej uzbrojeniem, odwodnieniem itp. Ponadto w wielu sytuacjach zarządcy dróg zbyt mocno skupiają się wyłącznie na pojedynczych, krótkich odcinkach ulic, bez dokładnej analizy planów i potrzeb w zakresie kompleksowego tworzenia efektywnej sieci drogowej w skali miasta i regionu.

Pasy ruchu dla rowerów są bardzo istotnym elementem infrastruktury rowerowej, zwłaszcza w przypadku miast. Przy ich wyznaczaniu konieczne jest uwzględnienie wielu czynników związanych z parametrami jezdni, rozwiązaniami dla ruchu samochodowego, a także zachowaniami użytkowników drogi. Infrastruktura rowerowa powinna być bowiem intuicyjna: czytelna, jednoznaczna i bezpieczna zarówno w warunkach doskonałej widoczności, jak i w deszczowy jesienny wieczór.

Nie wszędzie możliwe i potrzebne jest budowanie drogi dla rowerów. Jeżeli warunki ruchu na to pozwalają, należy ruch rowerowy pozostawić na jezdni ogólnodostępnej, ważne jednak, by uczynić ją przyjazną dla użytkowników poruszających się na rowerach. Niniejszy artykuł odpowiada na pytania, kiedy i przy jakich warunkach można pozostawić ruch rowerowy na jezdni dróg ogólnodostępnych, a także jak ułatwić rowerzystom poruszanie się po drogach ogólnodostępnych.

Wzrost natężenia ruchu drogowego przy jednoczesnym promowaniu i rozwoju komunikacji publicznej sprawia, że odcinki przy przystankach autobusowych często stają się wąskim gardłem dróg lokalnych. Rozwiązaniem tego problemu jest budowa zatok autobusowych. W artykule przedstawiono wybrane rozwiązania konstrukcyjne dla wydzielonych zatok autobusowych, a także przeanalizowano koszty takiej inwestycji.