Przy dzisiejszym natężeniu ruchu każdy remont drogi jest utrudnieniem dla kierowców. Dlatego coraz większą popularność zdobywają szybkie metody recyklingu nawierzchni bezpośrednio na drodze.
Postęp motoryzacyjny w ciągu ostatnich dziesięcioleci jest bardzo duży, co wiąże się ze wzrostem liczby pojazdów poruszających się po drogach. Jednocześnie polityka transportowa wielu krajów Unii Europejskiej spowodowała, że kolej jest mniej atrakcyjna od dróg, szybszych i dających większą swobodę. Tym samym z biegiem lat następuje znaczący wzrost tonażu samochodów ciężarowych, co skutkuje niszczącym działaniem dużych nacisków na nawierzchnie drogowe.
Część dróg w Polsce i Europie jest eksploatowanych od ponad 20 lat. Takie nawierzchnie osiągnęły już kres swojej wytrzymałości, na którą były pierwotnie projektowane i budowane. Jednocześnie inwestorzy i zarządcy dróg dysponują coraz mniejszymi środkami finansowymi na remonty i budowę nowych ciągów komunikacyjnych.
W poprzednim numerze przedstawiono najczęściej stosowane technologie recyklingu nawierzchni asfaltowych bezpośrednio na drodze. Metody te pozwalają na prowadzenie robót nawet bez ograniczania ruchu, z tylko częściowym zajęciem pasa drogowego. Jednakże recykling na miejscu możliwy jest jedynie w sytuacjach, gdy istniejąca nawierzchnia asfaltowa posiada wystarczająco nośną podbudowę oraz gdy nie ma uszkodzeń związanych z odkształcaniem się podłoża pod wpływem obciążenia. Technologie te dotyczą zatem przypadków deformacji górnych warstw asfaltowych – ścieralnej i ewentualnie wiążącej. Nie mogą być stosowane, gdy nie ma pewności, czy w starej nawierzchni bitumicznej lepiszczem jest asfalt, czy smoła.
Tego typu nawierzchnie także można objąć remontami przy maksymalnym wykorzystaniu istniejącego materiału wbudowanego w konstrukcję drogi. Znanych jest bowiem wiele metod recyklingu nawierzchni (nie tylko bitumicznych) na zimno na miejscu lub z wykorzystaniem zużytego starego materiału w wytwórni do produkcji nowych mieszanek mineralno-asfaltowych (MMA) lub betonowych.
Na czym polega recykling na zimno?
Technologie recyklingu nawierzchni na zimno należą do metod przyjaznych środowisku, pozwalających znacząco zredukować koszty w porównaniu z całkowitą rozbiórką i budową nowej drogi od podstaw. Bazują one na wykorzystaniu materiału pozyskanego najczęściej z frezowania istniejących starych warstw bitumicznych lub betonowych. W przypadku nawierzchni bitumicznych dokonuje się tego za pomocą frezarek drogowych lub specjalistycznych maszyn zwanych recyklerami. Urządzenia takie, specjalizowane do recyklingu na zimno, posiadają bęben frezujący, który pozwala na rozkruszenie jezdni nawet do głębokości ok. 50 cm. Część współczesnych frezarek drogowych umożliwi również zmianę kierunku obrotu bębna skrawającego. Przy przeciwnym kierunku obrotów bębna do ruchu postępowego maszyny jest to tzw. skrawanie przeciwbieżne. Metoda ta zapewnia stabilną pracę maszyny, co jest bardzo ważne przy twardych nawierzchniach, lecz jednocześnie może powodować wyrywanie pokruszonych fragmentów nawierzchni i w konsekwencji dać destrukt o dużej zawartości nadziarna. Taki materiał musi być później poddany dodatkowej obróbce w celu przekruszenia, aż do uzyskania odpowiedniej, wymaganej normami i wytycznymi, krzywej uziarnienia. Skrawanie współbieżne pozwala uzyskać bardziej jednorodną mieszankę o drobniejszym uziarnieniu, która często bez dodatkowego przekruszenia może być składnikiem przy produkcji nowych mieszanek mineralno-asfaltowych.
Generalnie wyróżnia się dwie metody remontów dróg z wykorzystaniem technologii recyklingu na zimno – „in-situ” oraz „in-plant”. Pierwsza polega na rozdrobnieniu i modyfikacji starych warstw bitumicznych bezpośrednio na drodze,
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.
