Sposoby na śnieżne zaspy

Zaspy znacząco podwyższają koszty zimowego utrzymania dróg i stwarzają poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa, powodując utratę kontroli nad pojazdem, zmniejszając widoczność na łukach i na skrzyżowaniach, zasłaniając znaki drogowe, a także zmniejszając efektywną szerokość drogi i zasłaniając drogowe bariery ochronne. Pozostający na drodze śnieg po pewnym czasie zbija się w trudną do usunięcia, wyślizganą przez koła samochodów masę lodową. Aby wspomóc pracę pługosolarek, działających na jezdni, wprowadza się tzw. bierną ochronę dróg, zwiększającą bezpieczeństwo i komfort poruszania się po drogach.

Bierna osłona dróg polega na niedopuszczeniu lub dużym ograniczeniu nawiewania śniegu na korpus drogowy. Cel ten można osiągnąć przez umieszczenie zasłon przeciwśnieżnych w odpowiedniej odległości od korony drogi. Zasłony powodują zmianę prędkości niosącego śnieg wiatru, dzięki czemu śnieg opada za nimi, ale przed koroną drogi.

Rolnicze początki

Pierwsze pisemnie zarejestrowane użycie zasłon przeciwśnieżnych zanotowano w Norwegii w 1852 r. Stosowane one były przez rolników chroniących swoje gospodarstwa, a dodatkowo zgromadzony śnieg i lód po stopieniu stanowiły zapas wody do pojenia zwierząt. Następne tego typu bariery powstały na potrzeby kolejnictwa. Wraz z rozwojem transportu ogrodzenia były modyfikowane i przystosowywane do warunków oraz do miejsc, w jakich miały służyć. Dziś rolnicy, hodowcy oraz większość form transportu używa jakiegoś rodzaju ogrodzenia przeciwśniegowego.

Z tworzywa lub drewna

W warunkach polskich dróg zasłony przeciwśnieżne stosowane są jako zakładane jedynie na czas zimy elementy z siatki z tworzywa, ze specjalnie opracowanym systemem otworów. Kilkadziesiąt lat temu stosowane były jeszcze ogrodzenia drewniane, lecz były one bardziej kłopotliwe ze względów logistycznych utrzymaniowych – siatkę z tworzywa łatwiej założyć i zdjąć niż sztywne drewniane ogrodzenia. Natomiast w krajach takich jak Stany Zjednoczone czy Skandynawia, gdzie pasy drogowe są bardzo szerokie, buduje się całoroczne ogrodzenia drewniane. Oczywiście, jest to związane z klimatem oraz własnością gruntu. W warunkach klimatu kontynentalnego w Stanach Zjednoczonych ogrodzenia te w okresie letnim stosowane są jako osłona przed burzami piaskowymi oraz schronienie przed słońcem dla zwierząt. Ponadto, bardzo często porastały one roślinnością, tworząc „zielone mury”, co doprowadziło do powstawania „naturalnych zasłon przeciwśnieżnych”. Są to nasadzenia drzew oraz krzewów wzdłuż drogi w specjalnie uformowanych pasach oraz dobranych wysokościach roślinności. Jest to najbardziej ekologiczny i estetyczny sposób ochrony przeciwśnieżnej.

Klasyfikacja zasłon przeciwśnieżnych

Zasłony przeciwśnieżne są klasyfikowane w zależności od użytych do ich budowy materiałów i ich rozmieszczenia.

• Płoty przeciwśnieżne

Płoty przeciwśnieżne są to drewniane ogrodzenia zatrzymujące śnieg, wykonane z pionowych lub poziomych listew drewnianych. Wyróżnia się kilka ich typów. Szwedzki pierwowzór składał się z poziomych listew, opartych na trzech podporach. Cały element pochylony był zgodnie z kierunkiem wiatru, a dla utrzymania stabilności w przeciwną stronę skierowane były odciągi. Miał on wysokość 160 cm.

Konstrukcje stosowane w USA są wysokie na ponad 3 m. Pełnią one zazwyczaj funkcję tymczasowych barykad dla śniegu; lecz ze względu na ich ciągły montaż i demontaż są podatne na uszkodzenie ich integralności strukturalnej. Opracowanie tych zasłon jest dziełem Ronalda D. Tablera. Po wielu latach pomiarów i doświadczeń opracował on siedmioprofilowy schemat