Przy dzisiejszym natężeniu ruchu każdy remont drogi jest utrudnieniem dla kierowców. Dlatego coraz większą popularność zdobywają szybkie metody recyklingu nawierzchni bezpośrednio na drodze.
Wiele dróg w Polsce jest w bardzo złym stanie technicznym, wymagającym szybkiego podjęcia decyzji dotyczących zakresu oraz technologii zabiegów remontowych. Problem ten dotyczy w szczególności dróg na terenach zurbanizowanych. Wynika to ze wzrastającego obciążenia pojazdami ciężarowymi przy jednoczesnym niedostosowaniu często starych, istniejących nawierzchni bitumicznych. Jedną z głównych uciążliwości prac remontowych jest konieczność wprowadzania objazdów w przypadku naprawy dłuższych odcinków ulic. Nawet gdy istnieje możliwość wydzielenia na sieci drogowej rozsądnej długości objazdów, występuje dodatkowy problem dojazdu do posesji na zamkniętym odcinku drogi.
Kwestią dyskusyjną jest także jakość wielu wykonywanych prac remontowych. Zdarza się bowiem, że wykonywane są kolejne nakładki bitumiczne, bez wcześniejszego dokładnego rozpoznania przyczyny powstania uszkodzeń. A przecież wszelkie zabiegi powierzchniowe, odnoszące się do warstwy ścieralnej i ewentualnie wiążącej, dadzą pozytywne efekty tylko w przypadku stabilnej i wystarczająco nośnej podbudowy. W przeciwnym wypadku remonty takie nie mają w dłuższej perspektywie sensu i poprawiają profil drogi jedynie na krótki czas (czasami nawet tylko na 2–3 miesiące).
W artykule przedstawiono najbardziej popularne w Europie i na świecie metody recyklingu nawierzchni w technologiach na miejscu na gorąco. Oddzielnym tematem są technologie recyklingu na zimno oraz wykorzystanie sfrezowanego destruktu asfaltowego.
Historia metod recyklingu
Koncepcja powtórnego wykorzystania zużytych i uszkodzonych nawierzchni asfaltowych jako surowców do produkcji nowych MMA nie jest nowością w światowej technice drogowej. Prekursorem rozwoju technologii recyklingu była firma Warren Brothers z USA, która już w 1915 r. rozpoczęła produkcję otaczarek bębnowych przystosowanych do produkcji MMA zawierających destrukt asfaltowy.
Na początku lat 30. XX w. została wprowadzona i opatentowana metoda Recondo, polegająca na recyklowaniu starych nawierzchni asfaltowych w otaczarkach z dodatkiem nowego piasku lub kruszywa grubego i asfaltu. W metodzie tej nie stosowano jeszcze środków recyklujących. Recondo była stosowana głównie w Singapurze i Bombaju.
Stosowanie środków modyfikujących rozpoczęto w USA w latach 50., początkowo w postaci asfaltów aromatycznych. Później z biegiem lat wprowadzano nowsze, bardziej skuteczne środki recyklujące, stosując je na szeroką skalę.
Technologie recyklingu nawierzchni bezpośrednio na miejscu zapoczątkowała maszyna wyprodukowana w USA w 1950 r. Była to zmodyfikowana równiarka zawierająca w swojej budowie dodatkowo urządzenia ogrzewcze. Główną jej wadą było ogrzewanie starych warstw nawierzchni otwartym płomieniem. Prowadziło to bowiem do znacznego twardnienia asfaltu oraz dużej emisji dymu, szczególnie w miejscach występowania plam olejów czy innego rodzaju zabrudzeń nawierzchni.
Znaczący rozwój metod na gorąco nastąpił w drugiej połowie lat 70. Na budowy zaczęto stopniowo wprowadzać maszyny umożliwiające ogrzewanie górnych warstw nawierzchni za pomocą promienników podczerwieni. Taki postęp technologiczny w dużym stopniu pozwolił ograniczyć niebezpieczną emisję dymów, a tym samym możliwe było stosowanie tych technologii na ulicach miast.
Wraz z rozwojem parku maszynowego starano się znaleźć najbardziej optymalne środki wspomagające regenerację zużytych nawierzchni. Do dziś najczęściej stosowany jest dodatek odpowiednio dobranego asfaltu lub specjalistycznych środków recyklujących, których skład często jest tajemnicą handlową firm produkcyjnych.
Prekursorem rozwoju technologii recyklingu była firma Warren Brothers z USA, która już w 1915 r. rozpoczęła produkcję otaczarek bębnowych przystosowanych do produkcji MMA zawierających destrukt asfaltowy.
Technologie recyklingu nawierzchni na gorąco
Obecnie znanych jest kilka metod renowacji starych nawierzchni asfaltowych bezpośrednio na drodze. Najczęściej stosowane są następujące technologie:
- remixing,
- remixing plus,
- reforming,
- repaving.
Metody te w Polsce i niektórych krajach Europy mają odmienne nazwy, czasami różne w zależności od specjalistycznych firm wykonawczych. Użyte
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.
