Głównym zadaniem frezarki drogowej, której odmianą jest kombajn do robot powierzchniowych, jest skrawanie górnej warstwy nawierzchni wykonanej z asfaltu, asfaltobetonu i betonu na określoną głębokość w celu jej wyprofilowania lub zerwania. W niektórych przypadkach frezarka służy do usuwania oznakowań wykonanych na jezdni. Nawierzchnia skrawana jest na zimno, a po profilowaniu jest równa i ma szorstką teksturę. Jezdnia może zostać natychmiast oddana do ruchu lub w razie potrzeby zostać pokryta nową, cienką warstwą bitumiczną. Niedozwolone jest stosowanie frezarki do zrywania szyn, rur, pokryw włazów lub podobnych elementów jezdni.
Pierwsze frezarki do recyklingu na zimno zostały wyprodukowane w połowie lat 70. XX wieku. Kolejne lata były inwestycją w rozwój technologii. Obecnie maszyny produkuje wiele firm, a wśród nich: Wirtgen, Vielhaben, Gomaco, Atlas Copo, Bitelli i inne. Frezarki (fot. 1) są skomplikowanymi maszynami z napędami hydraulicznymi i elektrohydraulicznym układem sterowania, który pozwala na profilowanie nawierzchni z dokładnością do ± 2–3 mm. Wydajność frezarek wynosi około 400–500 t/h mieszanki mineralno-asfaltowej przy profilowaniu powierzchniowym nawierzchni oraz 800 t/h przy ścinaniu warstw bitumicznych na pełną grubość [1, 2]. Frezowanie nawierzchni drogowej, połączone z jej kruszeniem, to proces skrawania na zimno, a po profilowaniu nawierzchnia jest równa i ma szorstką teksturę. Może być natychmiast oddana do ruchu lub w razie potrzeby przykryta nową, cienką warstwą bitumiczną. Elementem roboczym frezarek jest bęben skrawający (fot. 2), a sfrezowany z nawierzchni materiał jest odbierany przez przenośniki i podawany na samochody lub na odkład obok drogi. Może być także układany bezpośrednio za frezarką [2, 3, 4]. Materiał odzyskany przy profilowaniu nawierzchni jest przeznaczony zazwyczaj do powtórnego wykorzystania zgodnie z technologią recyklingu.
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.
