Porównanie progów zwalniających – parametrów technicznych, materiałów i wymagań związanych z ich budową na jezdniach
Jedną z najczęstszych przyczyn zdarzeń drogowych jest nadmierna prędkość, niedostosowana zarówno do chwilowych warunków na drodze (pogoda, natężenie ruchu), jak i panujących w pobliżu jezdni (gęstość zabudowy, widoczność, różnorodność uczestników ruchu). Aby mieć kontrolę nad prędkością rozwijaną przez kierowców, zarządca drogi umieszcza odpowiednie oznakowanie poziome i pionowe, co jednak nie zawsze przynosi rezultaty. Dlatego chcąc osiągnąć oczekiwany efekt, coraz częściej stosuje się geometryczne elementy drogi oraz urządzenia bezpieczeństwa ruchu o odpowiednich parametrach. Ograniczanie prędkości w taki sposób jest częścią działania nazywanego „uspokojeniem ruchu”.
Uspokojenie ruchu
Na pytanie: czym jest uspokojenie ruchu, można odpowiedzieć, że to „działalność zmierzająca za pomocą różnego rodzaju środków do spowolnienia ruchu przechodzącego przez miejscowość, a w efekcie tego do zmniejszenia liczby wypadków. Zmniejszenie liczby wypadków jest efektem nie tylko spowolnienia, ale też zastosowania takich środków, które powodują zaakcentowanie punktów niebezpiecznych” (cyt. z „Programu uspokojenia ruchu w małych miastach i miejscowościach na ciągach drogowych”, GDDP).
Pod pojęciem „uspokojenia ruchu” kryje się przede wszystkim konieczność zmniejszenia prędkości pojazdów i zmiany techniki jazdy przez kierowców, tak aby zwiększyło się bezpieczeństwo niechronionych użytkowników dróg, takich jak np. piesi i rowerzyści. Polega to również na częściowym lub całkowitym wyeliminowaniu ruchu tranzytowego lub ciężkiego. Strefy ruchu uspokojonego wprowadza się na ulicach niższych klas (D, L, rzadko Z) w terenie zabudowanym.
Rodzaje stosowanych środków:
- administracyjne (oznakowanie pionowe ograniczające prędkość i eliminujące ruch ciężki, tranzytowy),
- organizacyjne (wprowadzanie ruchu jednokierunkowego, zmiany zasad parkowania),
- inwestycyjne (stosowanie zapór ulicznych, zwężeń jezdni, podnoszenie poziomu jezdni, stosowanie wybrukowania, progów zwalniających itp.).
W artykule tym omówiony zostanie ostatni rodzaj form uspokajania ruchu, czyli progi zwalniające.
Progi zwalniające
Progi zwalniające są elementem bezpieczeństwa ruchu i służą do fizycznego wymuszenia ograniczenia prędkości pojazdów. Można je stosować w miejscach, gdzie konieczne jest skuteczne ograniczenie prędkości, a inne metody zawodzą lub nie można ich wprowadzać. Progi zwalniające można stosować w obszarze zabudowanym na drogach klasy L i D, a wyjątkowo na drogach klasy Z.
Niedopuszczalne jest ich stosowanie na drogach wojewódzkich, krajowych, na drogach klasy S oraz ulicach klasy GP i G. Nie należy ich sytuować również na trasach wyjazdowych straży pożarnej, stacji pogotowia ratunkowego itp., a także wtedy, gdy z danego odcinka korzysta autobusowa komunikacja zbiorowa (wyjątkiem są progi wyspowe). Nie stosuje się progów na nawierzchniach innych niż bitumiczne, gdy brak możliwości zastosowania oznakowania poziomego P-25. Niedopuszczalne jest sytuowanie progów na łukach oraz w przypadkach, gdy ich obecność może powodować zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu. Ponadto nie dopuszcza się umieszczania progów na obiektach mostowych, w tunelach, nad przepustami, przejściami podziemnymi, komorami instalacji sanitarnych oraz w odległości mniejszej niż 25 m ze względów na wstrząsy przy przejeżdżaniu przez próg.
Progi zwalniające nie mogą być również umieszczane bliżej niż:
- 40 m od skrzyżowania,
- 20 m od końca łuku poziomego, gdy jego promień jest mniejszy od 50 m,
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.
