Remont cząstkowy nawierzchni jest to zespół zabiegów technicznych związanych z usuwaniem uszkodzeń nawierzchni zagrażających bezpieczeństwu ruchu, jak również zabiegi obejmujące małe powierzchnie hamujące proces powiększania się powstałych uszkodzeń. Najdogodniejszą porą wykonywania remontów cząstkowych są okresy wilgotne na wiosnę i na jesieni.
Wilgoć ułatwia zrywanie nawierzchni oraz zagęszczanie wykonywanych łat. Z uwagi na wygodę ruchu zaleca się przeprowadzenie robót wczesną wiosną w celu umożliwienia pojazdom korzystania z równej nawierzchni przez cały okres lata i jesieni.
Remontowi cząstkowemu podlegają uszkodzenia nawierzchni tłuczniowej obejmujące:
- zapadnięcia i wyboje fragmentów nawierzchni;
- koleiny powstające wzdłuż osi jezdni;
- osiadanie nawierzchni w miejscu przekopów, wadliwej jakości podłoża lub podbudowy, a także niewłaściwego odwodnienia;
- nierówności jezdni spowodowane wysysaniem ze spoin przez opony samochodów: piasku, miału kamiennego, żwiru, klińca itp.;
- inne uszkodzenia deformujące nawierzchnie w sposób, który powoduje, iż odbiegają one od prawidłowego stanu.
Etapy remontu cząstkowego
Najpierw należy wyznaczyć powierzchnię remontu. Ta, która przeznaczona jest do wykonania remontu cząstkowego, powinna obejmować cały obszar uszkodzonej płaszczyzny oraz część do niej przylegającą w celu lepszego powiązania nawierzchni naprawianej z istniejącą. Większą liczbę uszkodzonych fragmentów znajdujących się blisko siebie łączy się w jeden duży fragment przeznaczony do naprawy. Zaleca się, aby obrys dużych powierzchni do remontu miał ukośne nachylenie w stosunku do osi drogi. Przy wyznaczaniu tych powierzchni należy uwzględnić potrzeby prowadzenia ruchu kołowego, decydując się w określonych przypadkach na remont np. na połowie szerokości jezdni.
Zanim przystąpimy do naprawy, należy przeprowadzić czyszczenie nawierzchni z kurzu, błota i innych zanieczyszczeń do odległości 0,5–0,7 m od krawędzi uszkodzenia, usuwając zanieczyszczenia poza koronę drogi.
Poprzednio wyznaczoną powierzchnię remontu cząstkowego oskarduje się ręcznie lub przy użyciu młotów pneumatycznych w taki sposób, aby uzyskać boczne ściany pionowe. Oskardowanie wykonuje się do głębokości wyboju. Dla ułatwienia tej czynności w okresie suchym – miejsca podlegające oskardowaniu polewa się godzinę wcześniej wodą. Przy wybojach o powierzchni większej niż 1 m oskarduje się na dnie wyboju bruzdy o szerokości 6–8 cm i głębokości około 5 cm – w kratę ukośną do osi drogi o bokach 0,3÷0,7 m.
Wyoskardowany luźny materiał należy z wyboju usunąć i przesortować za pomocą sit lub grabi na tłuczeń, kliniec, miał kamienny oraz części nieprzydatne do robót naprawczych. Miejsca przeznaczone do remontu trzeba dokładnie oczyścić i zwilżyć wodą. Na spód wyboju układa się przesortowany tłuczeń pochodzący z wyoskardowania, a następnie świeży tłuczeń pochodzący z tego samego surowca skalnego, z którego była wykonana nawierzchnia, i to w takiej ilości, aby ze względu na zagęszczenie wystawał nad otaczającą nawierzchnię 1,5÷2 cm. Tłuczeń powinien mieć wymiary 25÷40 mm lub 40÷60 mm, zależnie od głębokości wyboju.
Po obfitym zwilżeniu tłucznia zagęszcza się go, postępując od krawędzi łaty ku środkowi. Zagęszczenie można wykonywać ubijakami ręcznymi, zagęszczarkami płytowymi lub przy dużej liczbie wybojów – walcem lekkim. Następnie należy rozścielić kliniec o wymiarach 12,8÷20 mm z tego samego kamienia co tłuczeń. Można użyć również stary kliniec z wyoskardowanej nawierzchni, który wykazuje lepsze właściwości cementujące. Kliniec po polaniu wodą ubija się lub wałuje. Potem rozściela się kliniec o uziarnieniu 6,3÷12,8 mm, ubija go lub wałuje, obficie polewając wodą. W końcu dla ochrony remontowanej powierzchni pokrywa się ją miałem kamiennym 0÷4 mm lub piaskiem gruboziarnistym (pożądane, aby zawierał około 10% części gliniastych) i ponownie zalewa wodą.
Remont cząstkowy powinien być tak wykonany, żeby łata wykazywała silne i całkowite złączenie ze starą nawierzchnią, a materiały kamienne wbudowane w łatę były silnie ze sobą zazębione i zaklinowane. Łata powinna być wykonana około 1 cm ponad otaczającą nawierzchnię ze względu na dalsze zagęszczanie pod ruchem.
Jak unikać błędów przy remontach cząstkowych
Zaleca się przy wykonywaniu remontu cząstkowego unikać:
- wycinania wyznaczonej do remontu powierzchni według prostych kształtów geometrycznych (np. prostokątów), gdyż zwiększa to powierzchnię łat i powoduje niepotrzebne niszczenie dobrze zachowujących się części starej nawierzchni;
- wycinania (oskardowania) zbyt głębokiego miejsc wyboju, z zastrzeżeniem, że głębokość po oskardowaniu powinna wynosić około 1,5 średnicy używanego do remontu tłucznia;
- nieoskardowania dna wybojów, gdyż powoduje to niedostateczne powiązanie warstwy tłucznia z istniejącą nawierzchnią;
- nieczyszczenia wyboju po oskardowaniu, gdyż tłuczeń sypany w kurz i błoto w wyboju ma trudności z właściwym zaklinowaniem się;
- niedostatecznego zagęszczenia tłucznia wypełniającego wybój, gdyż tłuczeń luźny w wyboju zostanie w krótkim
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.
