Prawne Zeszyty Drogowe

OCENA RYZYKA WYSTĄPIENIA WYPADKÓW I DOTKLIWOŚCI ICH SKUTKÓW ORAZ KATEGORII BEZPIECZEŃSTWA RUCHU DROGOWEGO PRZEZ ZARZĄDCĘ DROGI

Z artykułu dowiesz się:

  • Jak zarządca drogi powinien dokonać segmentacji?
  • Jak zarządca drogi powinien dokonać segmentacji na drogach dwujezdniowych i jednojezdniowych?

Na podstawie art. 24 mb ust. 6 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych wydane zostało rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie oceny ryzyka wystąpienia wypadków i dotkliwości ich skutków oraz kategorii bezpieczeństwa ruchu drogowego. Stanowi ono podstawowe źródło wiedzy dla każdego zarządcy drogi w zakresie:

  1. metod i sposobów przeprowadzania ocen ryzyka, o których mowa w art. 24 ma ust. 1 ustawy o drogach publicznych, zwanych „oceną ryzyka”;
  2. sposobów przekazywania sprawozdania z oceny ryzyka do ministra właściwego do spraw transportu;
  3. zawartość i sposób prezentacji wyników oceny ryzyka w sprawozdaniu z oceny ryzyka;
  4. kategorie bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Ocenę ryzyka przeprowadza się osobno dla:

  1. autostrad i dróg ekspresowych lub ich odcinków;
  2. pozostałych dróg lub ich odcinków:
    1. o dwóch jezdniach głównych,
    2. o jednej jezdni głównej.

Oceny ryzyka dokonuje się:

  1. metodą reaktywną – opartą na analizie występowania wypadków drogowych;
  2. metodą proaktywną – opartą na analizie parametrów technicznych drogi i jej otoczenia.

Jeżeli dla danego odcinka drogi nie są dostępne dane dotyczące wypadków drogowych z co najmniej 3 lat poprzedzających rok, w którym jest dokonywana ocena ryzyka, ocenę ryzyka przeprowadza się wyłącznie metodą proaktywną.

W przypadku odcinków dróg, o których jest mowa w § 2 pkt 2 rozporządzenia, położonych w granicach obszaru zabudowanego, oraz tuneli o długości nie większej niż 500 m, ocenę ryzyka przeprowadza się wyłącznie metodą reaktywną.

W celu przeprowadzenia oceny ryzyka metodą reaktywną autostradę lub drogę ekspresową dzieli się na segmenty, uwzględniając:

  1. odcinki miejskie i zamiejskie;
  2. lokalizację węzłów;
  3. liczbę pasów ruchu;
  4. ukształtowanie drogi w planie;
  5. zalecane długości segmentów.

 

OCENA RYZYKA DOKONYWANA PRZEZ ZARZĄDCĘ DROGI

W celu przeprowadzenia oceny ryzyka metodą reaktywną pozostałe drogi dzieli się na segmenty, uwzględniając:

  1. lokalizację węzłów lub skrzyżowań;
  2. liczbę pasów ruchu;
  3. ukształtowanie drogi w planie;
  4. natężenie ruchu;
  5. zalecane długości segmentów.

Na podstawie danych dotyczących wypadków drogowych dla segmentów oblicza się:

  1. gęstość wypadków drogowych w danym okresie, w odniesieniu do długości segmentu;
  2. koncentrację wypadków drogowych w danym okresie, w odniesieniu do natężenia ruchu.

Na podstawie parametrów każdy segment przypisuje się do jednej z klas bezpieczeństwa:

  1. bezpiecznej;
  2. średnio bezpiecznej;
  3. niebezpiecznej.

prawne zeszyty drogowe

Uwaga
Szczegółowy sposób przeprowadzania oceny ryzyka metodą reaktywną jest określony w załączniku nr 1 do rozporządzenia.

W celu przeprowadzenia oceny ryzyka metodą proaktywną autostradę lub drogę ekspresową dzieli się na segmenty, uwzględniając:

  1. odcinki miejskie i zamiejskie;
  2. natężenie ruchu;
  3. liczbę pasów ruchu;
  4. dopuszczalną prędkość;
  5. ukształtowanie terenu;
  6. zalecane długości segmentów.

W celu przeprowadzenia oceny ryzyka metodą proaktywną pozostałe drogi dzieli się na segmenty, uwzględniając:

  1. natężenie ruchu;
  2. liczbę pasów ruchu;
  3. dopuszczalną prędkość;
  4. ukształtowanie terenu;
  5. zalecane długości segmentów.

Dla każdego z segmentów ocenia się wpływ następujących parametrów drogi i jej otoczenia na ryzyko wystąpienia wypadków drogowych:

  1. w przypadku autostrad i dróg ekspresowych:
    1. szerokość pasów ruchu,
    2. otoczenie drogi,
    3. ukształtowanie drogi w planie,
    4. odległości między węzłami,
    5. konflikty z ruchem pieszych i rowerów,
    6. funkcjonowanie systemu zarządzania ruchem lub inteligentnych systemów transportowych;
  2. w przypadku pozostałych dróg:
    1. szerokość pasów ruchu,
    2. otoczenie drogi,
    3. ukształtowanie drogi w planie,
    4. gęstość zjazdów,
    5. parametry skrzyżowań,
    6. konflikty z ruchem pieszych i rowerów,
    7. szerokość i rodzaj pobocza,
    8. występowanie pasów do wyprzedzania,
    9. oznakowanie pionowe i poziome.

Wynikiem przeprowadzonej oceny ryzyka metodą proaktywną jest przypisanie każdemu segmentowi liczby punktów. Na podstawie liczby punktów każdy segment przypisuje się do jednej z klas bezpieczeństwa:

  1. bezpiecznej;
  2. średnio bezpiecznej;
  3. niebezpiecznej.

Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.

   
STREFA DLA
PROFESJONALISTÓW

ZOBACZ ARTYKUŁY O TEJ SAMEJ TEMATYCE

RAFAŁ CZERWCZAK listopad-grudzień | 6 (83) 2025

WNIOSEK O ZEZWOLENIE NA REALIZACJĘ INWESTYCJI DROGOWEJ

Z artykułu dowiesz się:

  • Jak przygotować poprawny wniosek o ZRID?
  • Co jest, a co nie jest brakiem formalnym wniosku?
  • W jakim zakresie można objąć wnioskiem drogi różnych kategorii?

Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zastępuje szereg rozstrzygnięć administracyjnych. Złożenie kompletnego, właściwie przygotowanego wniosku w zasadniczej mierze decyduje o możliwości uzyskania decyzji ZRID, a także ogranicza możliwość skutecznego jej zaskarżenia.

ANETA MOŚCICKA listopad-grudzień | 6 (83) 2025

OPŁATY ZA ZAJĘCIE PASA DROGI WEWNĘTRZNEJ BEZ VAT

Z artykułu dowiesz się:

  • Jakie jest stanowisko gminy dotyczące pobierania opłat za zajęcie pasa drogowego?
  • Jakie są nowe modele współpracy z integratorami logistycznymi?

Pobieranie opłat za zajęcie pasa drogowego jest działaniem mieszczącym się w zakresie zadań własnych gminy, opłata jest daniną o charakterze publicznym, która nie stanowi zapłaty za świadczenie usług. Tak więc opłata za zajęcie pasa drogowego drogi wewnętrznej pobierana przez gminę nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. Taka jest decyzja dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.