Historia nawierzchni z betonu drogowego jest już dość długa. I choć ciągle poszukiwane są nowe metody projektowania grubości płyt – w rozwiązaniach konstrukcyjnych nawierzchni betonowych zmieniło się niewiele.
Charakterystyka nawierzchni betonowych
Historia nawierzchni z betonu drogowego sięga 100 lat. W rozwiązaniach konstrukcyjnych nawierzchni betonowych zmieniło się raczej niewiele. Ciągle poszukiwane są nowe, trafniejsze metody projektowania grubości płyt (uwzględniające wpływy temperatury [2, 7, 12], tarcie płyt o podłoże, nowe rodzaje podbudów itp.). Najczęściej jednak występują konstrukcje tradycyjne, a więc z płyt betonowych o grubościach 18–22 cm, ułożonych na gruncie z zastosowaniem podsypki piaskowej. Podczas planowania płyta jest pocięta szczelinami skurczowymi i dylatacyjnymi o różnych odstępach (3–6/7 m). Coraz częściej słychać opinie ekspertów mówiących o tym, że krótsze płyty są wygodniejsze i trwalsze [9]. Inni specjaliści z kolei reprezentują skrajnie odmienne zdanie, twierdząc, że szczeliny dylatacyjne w ogóle nie są potrzebne [7]. Służby drogowe w Wielkiej Brytanii utrzymują, że szczeliny są konieczne, a należy jedynie opracować odpowiednią technologię ich wykonania.
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.
