Każda, nawet najlepiej wykonana, nawierzchnia drogowa z czasem ulega degradacji. Wiąże się to w pewnym momencie z koniecznością wzmocnienia całej konstrukcji lub wymiany jednej bądź kilku jej warstw. Zabiegom tym towarzyszy frezowanie, zwykle co najmniej jednej warstwy asfaltowej, w którego wyniku powstaje tzw. destrukt asfaltowy (na świecie oznaczany w jęz. angielskim jako Reclaimed Asphalt Pavement – RAP). Rodzi się wtedy pytanie, co można z nim dalej zrobić? Zutylizować, składować, a może w odpowiedni spósob przetworzyć i ponownie wbudować w nawierzchnię drogi?
Nawierzchnie asfaltowe mają tę unikalną cechę, że materiał pochodzący z ich rozbiórki może być ponownie wykorzystany jako składnik nowej nawierzchni – można je zatem w 100% poddać recyklingowi. Dzięki temu możliwe jest zmniejszenie zużycia cennych zasobów naturalnych oraz emisji gazów cieplarnianych poprzez ograniczenie energochłonności procesu budowlanego. W szczególności mówimy tutaj o ograniczeniu zużycia zasobów w postaci skał, z których pozyskiwane jest kruszywo oraz zmniejszeniu zużycia lepiszcza asfaltowego. Maleje również transportochłonność, z tego względu, że część materiałów jest dostępna na miejscu wbudowania i nie ma konieczności dostarczania ich z kopalni, rafinerii czy terminala asfaltowego. W konsekwencji prowadzi to także do ograniczenia wpływu na środowisko naturalne poprzez zmniejszenie emisji dwutlenku węgla.
Granulat asfaltowy powstały z rozdrobnienia destruktu asfaltowego może być wykorzystywany do produkcji nowej mieszanki mineralno-asfaltowej (MMA), jeżeli zostaną spełnione końcowe wymagania postawione tej mieszance. Oznacza to, że efektywne wykorzystanie granulatu musi być poprzedzone odpowiednią analizą – należy zweryfikować grubość i rodzaj warstw, które mają zostać poddane frezowaniu, określić rodzaj mieszanki, lepiszcza i kruszywa w starej warstwie. Można to zrobić bądź na podstawie istniejącej dokumentacji powykonawczej lub na podstawie badań terenowych – odwiertów, które zostaną poddane odpowiedniej analizie laboratoryjnej. Jednym z ważniejszych aspektów, które należy ocenić, jest rodzaj lepiszcza, a dokładniej mówiąc to, czy dana warstwa zawiera lepiszcze smołowe, czy też nie. Jeżeli w nawierzchni zostanie stwierdzona obecność smoły węglowej, destruktu z takiej nawierzchni nie można przetwarzać „na gorąco”, ale z powodzeniem można go wykorzystać w technologii recyklingu „na zimno”, np. w mieszance mineralno-cementowo-emulsyjnej MCE.
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.
