Prawne Zeszyty Drogowe

Tymczasowa organizacja ruchu – problem inwestora czy wykonawcy?

WYDANIE: MAJ 2 (2) 2012

Kto – zgodnie z przepisami – odpowiada za przygotowanie projektu organizacji ruchu oraz oznakowanie i zabezpieczenie miejsc robót w pasie drogowym przy wykonywaniu planowanej inwestycji

Jeżeli realizacja inwestycji budowlanej wiąże się z koniecznością zajęcia pasa drogowego i prowadzeniem robót budowlanych, które wpływać będą na ruch drogowy, niezbędne jest nie tylko wystąpienie do zarządcy drogi z wnioskiem o zezwolenie na zajęcie pasa drogowego, ale również opracowanie i uzyskanie zatwierdzenia projektu organizacji ruchu na czas prowadzonych

W takim przypadku powstaje pytanie, na jakim podmiocie spoczywają obowiązki związane z organizacją ruchu, a w szczególności: czy projekt organizacji ruchu powinien zostać zapewniony przez inwestora czy wykonawcę robót budowlanych oraz kto jest zobowiązany do oznakowania i zabezpieczenia robót prowadzonych w pasie drogowym?

Zezwolenie na zajęcie pasa drogowego

Zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg wymaga zezwolenia zarządcy drogi wydanego w drodze decyzji administracyjnej. Zezwolenie takie dotyczy:

  • prowadzenia robót w pasie drogowym;
  • umieszczania w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z koniecznością zarządzania drogami lub z potrzebami ruchu drogowego;
  • umieszczania w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebą zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam;
  • zajęcia pasa drogowego na prawach wyłączności w celach innych niż powyższe.

Warunki udzielania zezwoleń na zajęcie pasa drogowego zostały uregulowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 1 czerwca 2004 r. w sprawie określenia warunków udzielania zezwoleń na zajęcie pasa drogowego. Zgodnie z przepisami przywołanego rozporządzenia wniosek o wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego powinien zawierać określenie podmiotu występującego o to zajęcie, cel i planowany okres zajęcia, lokalizację i powierzchnię zajętego pasa drogowego, a w przypadku reklam – dodatkowo powierzchnię reklamy. Do takiego wniosku dołączyć należy szczegółowy plan sytuacyjny w skali 1:1000 lub 1:500, z zaznaczeniem granic i podaniem wymiarów planowanej powierzchni zajęcia pasa drogowego, a w przypadku umieszczenia reklamy – z podaniem jej wymiarów. Jeżeli zajęcie pasa drogowego wpływa na ruch drogowy lub ogranicza widoczność na drodze, albo powoduje wprowadzenie zmian w istniejącej organizacji ruchu pojazdów lub pieszych, wnioskodawca zobowiązany jest dodatkowo załączyć do wniosku o zezwolenie na zajęcie pasa drogowego – zatwierdzony projekt organizacji ruchu.

W przypadku zajęcia pasa drogowego w celu prowadzenia robót do przedmiotowego wniosku należy także dołączyć:

  • ogólny plan orientacyjny w skali 1:10 000 lub 1:25 000 z zaznaczeniem zajmowanego odcinka pasa drogowego oraz informację o sposobie zabezpieczenia robót, jeżeli nie jest wymagany projekt organizacji ruchu;
  • oświadczenie o posiadaniu ważnego pozwolenia na budowę obiektu umieszczanego w pasie drogowym albo o zgłoszeniu budowy lub prowadzonych robót właściwemu organowi administracji architektoniczno- budowlanej.

W razie zajęcia pasa drogowego w celu prowadzenia robót zarządca drogi może zażądać dostarczenia dodatkowych dokumentów, a w szczególności projektu budowlanego obiektu umieszczanego w pasie drogowym oraz harmonogramu robót prowadzonych w pasie drogowym, zwłaszcza w przypadkach etapowego prowadzenia robót. Wydając zezwolenie na zajęcie pasa drogowego, zarządca drogi określi cel i okres zajęcia pasa drogowego, powierzchnię zajmowanego pasa drogowego oraz wysokość opłaty naliczonej z tego tytułu. Dodatkowo, w przypadku zajęcia pasa drogowego w celu prowadzenia robót, zezwolenie na zajęcie pasa drogowego powinno określać sposób zabezpieczenia zajmowanego pasa drogowego oraz warunki przywrócenia pasa drogowego do poprzedniego stanu użyteczności.

Projekt organizacji ruchu na drodze

Projekt organizacji ruchu jest dokumentacją sporządzoną w celu zatwierdzenia tejże organizacji przez właściwy organ, który ruchem zarządza. Przez organizację ruchu rozumie się mające wpływ na ruch drogowy: geometrię drogi i zakres dostępu do drogi, sposób umieszczania znaków pionowych, poziomych, sygnalizatorów i urządzeń bezpieczeństwa ruchu, a także zasady i sposób działania sygnalizacji, znaków świetlnych, znaków o zmiennej treści i innych zmiennych elementów. Projekt organizacji ruchu związany z robotami prowadzonymi

[ . . . ]

Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.

   
STREFA DLA
PROFESJONALISTÓW

PRZEJDŹ DO PEŁNEJ WERSJI ARTYKUŁU

 Strona 37  Strona 38  Strona 39  Strona 40  Strona 41  Strona 42  Strona 43

ZOBACZ ARTYKUŁY O TEJ SAMEJ TEMATYCE

MARTA MATYJEK listopad-grudzień | 2 (2) 2013

Zakres odpowiedzialności cywilnej zarządcy drogi

W ramach odpowiedzialności cywilnej określonej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (dalej: „kodeks cywilny”) wyróżniamy dwa jej podstawowe rodzaje: odpowiedzialność kontraktową i odpowiedzialność deliktową. Zasadnicza różnica pomiędzy nimi dotyczy źródła powstania obowiązku odszkodowawczego. W przypadku odpowiedzialności kontraktowej szkoda powstaje w wyniku zaniechania lub niewłaściwego wykonania przez jedną ze stron jej obowiązku wynikającego z wcześniej zawartej umowy, w wyniku czego druga strona doznaje określonego uszczerbku. Przy odpowiedzialności deliktowej źródłem szkody jest pewne zdarzenie stanowiące czyn niedozwolony (delikt) naruszający porządek prawny, polegający na niewłaściwym wykonaniu lub niewykonaniu określonego obowiązku ustawowego. W wyniku tego naruszenia osoba trzecia (poszkodowany) ponosi określoną szkodę, przy czym sprawcę szkody i poszkodowanego nie łączy żadna umowa cywilnoprawna.

MARTA MATYJEK listopad-grudzień | 2 (2) 2013

Kiedy wkracza SKO. Procedury postępowania w przypadku zaskarżenia wydanej decyzji do SKO

W systemie prawa polskiego obowiązuje zasada dwuinstancyjności postępowania zagwarantowana w art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (dalej: Konstytucja RP), który stanowi, iż „Każda ze stron ma prawo do zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Wyjątki od tej zasady oraz tryb zaskarżania określa ustawa”. W odniesieniu do postępowania administracyjnego powyższa zasada uregulowana została w art. 15 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku – kodeks postępowania administracyjnego (dalej: KPA). Wskazana reguła stanowi gwarancję procesową strony, która ma prawo do żądania dwukrotnego merytorycznego rozpoznania jej sprawy, oceny dowodów, przeanalizowania wszystkich argumentów i wydania rozstrzygnięcia przez dwa niezależne organy (I i II instancji). Podkreślić przy tym należy, że organ odwoławczy nie ocenia jedynie poprawności (legalności) działania organu I instancji, lecz rozpoznaje sprawę w całości, od początku, przeprowadzając ponowne postępowanie wyjaśniające.