W artykule zaprezentowano ogólne zasady przekazania na rzecz gminy dróg wewnętrznych zlokalizowanych na gruntach stanowiących na dzień przeniesienia prawa do nieruchomości własność podmiotów niepublicznych.
Droga wewnętrzna
Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2222 ze zm.), zwanej dalej u.d.p., do dróg wewnętrznych zalicza się drogi, drogi rowerowe, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg.
Jak orzekł w wyroku z 17 października 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (IV SA/Wa 1013/11), o tym, czy dana droga jest drogą publiczną, stanowią względy techniczne i prawne. Brak jednego z tych elementów powoduje zaliczenie drogi do dróg wewnętrznych. Skład orzekający podkreślił, że: Rozstrzygające znaczenie przy ocenie, czy dana nieruchomość może być wykorzystana jako droga wewnętrzna, ma to, czy posiada ona elementarne fizyczne właściwości niezbędne do pełnienia takiego charakteru, tj. czy podstawowe parametry tej nieruchomości umożliwiają odbywanie się ruchu pojazdów. Charakter tego rodzaju ciągu komunikacyjnego, przeznaczonego do obsługi ruchu drogowego o ograniczonym zasięgu i intensywności, przemawia za uznaniem, że nie musi on spełniać wszystkich parametrów technicznych wymaganych dla dróg publicznych. Zatem drogą wewnętrzną może być wydzielony liniami granicznymi grunt, jednakże musi on, co do zasady, służyć większej liczbie osób, niekoniecznie będących właścicielami gruntu, na którym droga jest posadowiona, i osób z nim związanych (vide: NSA, II FSK 750/12 z 10.04.2014 r.). Do dróg wewnętrznych zalicza się między innymi drogi leśne (art. 6 pkt 8 ustawy z 28 września 1991 r. o lasach) oraz pętle autobusowe (NSA, II OSK 881/09 z 27.08.2009 r.)
[ . . . ]
Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.
