Projektowanie

DROGA - DROGA CZY TANIA. WYMIAROWANIE NAWIERZCHNI. ROZWIĄZANIA TECHNOLOGICZNO - MATERIAŁOWE

Projektant powinien uwzględnić przy wymiarowaniu nawierzchni aspekty obciążenia przez dobór odpowiedniego materiału, technologii czy dodatkowego wzmocnienia konstrukcji. Z artykułu dowiesz się jakie czynniki wpływają na trwałość eksploatacyjną drogi oraz na co szczególnie uważać przy projektowaniu optymalnej konstrukcji nawierzchni z wykorzystaniem Katalogów.

Wymiarowanie nawierzchni – czyli projektowanie – jak każdej konstrukcji – wymaga określenia obciążenia. Dla nawierzchni drogowej – oprócz obciążenia jednostkowego (sygnalizowanego w pierwszej części) – istotna jest krotność tego obciążenia w zakładanym czasie eksploatacji nawierzchni – 10, 20 czy 30 lat, czy też w innym przyjętym przez projektanta w uzgodnieniu z inwestorem. Klasyfikacja obciążenia w tym aspekcie wyrażona została Kategorią Ruchu (KR) w zakresie od KR1 do KR7 wyrażaną sumaryczną liczbą równoważnych osi standardowych 100 kN w całym okresie projektowym (lub 115 kN dla nawierzchni sztywnych). Kategorię ruchu obliczamy zgodnie z metodyką przyjętą w Katalogach ([1] i [2]) na podstawie sumarycznej liczby pojazdów rzeczywistych w całym okresie projektowym – liczba ta może być wartością umowną, może być wynikiem pomiarów ruchu lub pomiarów i prognozy ruchu.

Kryterium poprawności projektu konstrukcji nawierzchni jest jej trwałość eksploatacyjna, czyli (zgodnie z [3]) nawierzchnia jezdni powinna być tak projektowana, aby stan graniczny nośności i przydatności do użytkowania nie był przekroczony w założonym okresie jej eksploatacji, tzn.:

- przy ocenie stanu granicznego nośności wartość zastępczego modułu sprężystości nawierzchni stanowi nie mniej niż 50% wartości początkowej, a nie więcej niż 20% powierzchni pokryte jest pęknięciami zmęczeniowymi o rozwartości większej niż 2 mm,

- stan graniczny przydatności do użytkowania uważa się za utrzymany, jeżeli powstałe uszkodzenia umożliwiają jeszcze bezpieczne użytkowanie nawierzchni w zakresie równości podłużnej, równości poprzecznej i właściwości przeciwpoślizgowych (wg kryteriów ujętych w [3]).

[ . . . ]

Aby przeczytać artykuł w wersji elektronicznej, musisz posiadać opłaconą PRENUMERATĘ.

   
STREFA DLA
PROFESJONALISTÓW

PRZEJDŹ DO PEŁNEJ WERSJI ARTYKUŁU

 Strona 8  Strona 9  Strona 10  Strona 11  Strona 12

ZOBACZ ARTYKUŁY O TEJ SAMEJ TEMATYCE

JAROSŁAW ROKITA listopad-grudzień | 6 (53) 2020

NAWIERZCHNIE DROGOWE Z PREFABRYKOWANEJ KOSTKI BETONOWEJ

Nawierzchnie brukowcowe to w światowej historii jedne z najstarszych nawierzchni ulepszonych. Ich rozwój następował od starożytności, przez średniowiecze, aż po współczesność. Współcześnie rzadziej stosowane są już nawierzchnie z elementów kamiennych, skutecznie wyparł je beton cementowy, stosowany do produkcji prefabrykowanej kostki drogowej. Dynamiczny rozwój technologii betonu, jak i produkcji elementów betonowych pozwala na uzyskiwanie elementów o bardzo wysokich właściwościach techniczno-użytkowych. Jednocześnie łatwość formowania elementów betonowych pozwala na uzyskiwanie prawie dowolnych kształtów elementów prefabrykowanych.

ARKADIUSZ CIUPA listopad-grudzień | 6 (53) 2020

RODZAJE OBIEKTÓW W PRZESTRZENI PASA DROGOWEGO. REKLAMY I SZYLDY

Zgodnie z art. 4 pkt. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych pas drogowy jest to wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą.

Granica pasa drogowego powinna zatem rozciągać się w przestrzeni co najmniej do najwyższego elementu infrastruktury drogowej, np. latarni. Nie oznacza to jednak, że granica przestrzenna pasa drogowego jest stała. Każdą sytuację należy rozpatrywać indywidualnie.